Beinn

Old Norse Dictionary - beinn

Meaning of Old Norse word "beinn" in English.

As defined by the Cleasby & Vigfusson Old Norse to English dictionary:

beinn Old Norse word can mean:

beinn
1. adj., compar. beinni, superl. beinstr or beinastr.
beinn
I. Gr. ορθος, Lat. rectits, opp. to wry or curved, in a straight line; b. rás, a straight course, Sks. 217; beinstr vegr, the straigbtest, shortest way, Fms. ix. 361, Bs. ii. 132 (very freq.): ueut. beint, beinast, used as adv. straight; sem beinst á þá, Eg. 386; svá beint, straight on, 742: just, þat kom mér beint (just) i hug, Fms. vi. 213, 369, 371; b. sextigi skipa, precisely sixty ships, xi. 114; mi beint, just now, iv. 327; var hann þá beint í undlati, just breathed his last, vi. 230.
beinn
2. metaph. hospitable; Dagstyggr tok við honum forkunnar vel, ok var við hana hinn beinasti, Sturl. ii. 125; varla náðu þeir at stíga af baki, svá var bóndi beinn við þá, Ísl. ii. 155; Björn var allbeinn við hann um kveldit, Fms. ii. 84; var kerling hin beinasta í öllu, Fas. iii. 394: also as epithet of the inn or house, þar er svá beint (such hospitality), at varla þykkja þeir hafa komit í beinna stað, … in a more hospitable botise, i. 77; sváfu af þá nótt, ok vóru þeir í allbeinum stað, Eb. 268.
beinn
II. [bein, crus], in compds, berbeinn, bare-legged, Hbl. 6: as a cognom. of king Magnus from the dress of the Highlanders assumed by him, Fms. vii; harðbeinn, hard-legged, cognom., Ld.; mjóbeinn, tape-legged, a nickname, Landn.; Kolbeinn, pr. name, black-legged; hvítbeinn, white-legged, pr. name, Landn., etc.
beinn
2. m. ebony, Edda (Gl.), v. basinn.

Possible runic inscription in Younger Futhark:ᛒᛁᛁᚾᚾ
Younger Futhark runes were used from 8th to 12th centuries in Scandinavia and their overseas settlements

Abbreviations used:

adj.
adjective.
compar.
comparative.
l.
line.
superl.
superlative.
adv.
adverb.
freq.
frequent, frequently.
Gr.
Greek.
Lat.
Latin.
opp.
opposed.
v.
vide.
metaph.
metaphorical, metaphorically.
cognom.
cognomen.
etc.
et cetera.
m.
masculine.
n.
neuter.
nom.
nominative.
pr.
proper, properly.

Works & Authors cited:

Bs.
Biskupa Sögur. (D. III.)
Eg.
Egils Saga. (D. II.)
Fms.
Fornmanna Sögur. (E. I.)
Sks.
Konungs Skugg-sjá. (H. II.)
Björn
Biörn Halldórsson.
Eb.
Eyrbyggja Saga. (D. II.)
Fas.
Fornaldar Sögur. (C. II.)
Sturl.
Sturlunga Saga. (D. I.)
Hbl.
Harbarðs-ljóð. (A. I.)
Landn.
Landnáma. (D. I.)
Ld.
Laxdæla Saga. (D. II.)
Edda
Edda. (C. I.)
➞ See all works cited in the dictionary

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages descending from Old Norse.

Back